Van super blij naar een nachtmerrie

Klein stukje uit mijn vorige blog ..

 Het volgende stukje moet eigenlijk in mijn volgende blog maar sluit aan bij dit dus schrijf ik het nu …

Marja en ik zijn naar het Robbenoordbos geweest om paddenstoelen te spotten, aardig gelukt. Helaas krijg ik dit keer weer uit het niets een pijn plek op mijn voet, ook dit keer van dien aard dat ik toch naar de huisarts ben gegaan. Gelukkig heeft het volgens de arts niets te maken met mijn kuit maar heb ik nu een peesontsteking opgelopen, hoe kom je er toch in godsnaam steeds aan, of liever hoe kom je ervan af. Ze vond dus ook dat ik doorgezakte voorvoeten heb en wat ik al wist een beenlengteverschil dus ga ik naar huis met een verwijsbrief voor de podoloog. Deze afspraak staat op 22-10. Ben wel heel nieuwsgierig wat hier uit komt, kan nu nog geen normale schoen aan.

Terug naar de mooie scan op 19 sept 2024. En met mooie woorden van de longarts, volgens hem ben ik onderhand een beroemdheid in het Vumc, gezien 10 jaar terug en nu weer. Het leven lacht je toch weer toe, we gaan lekker genieten van de aankomende herfst met zijn mooie kleuren en mijn favo paddenstoelen.

Marja en ik gaan eerst een mooie krans maken, een workshop, met 4 andere dames dus 6 kransen en allemaal verschillend. We blijven natuurlijk ook genieten van foto’s maken en oppassen op mijn kleine boefjes Nikai en Leroy.

Ben ook volop aan het kaarsen maken, nu zijn de kerstkaarsen aan de beurt, kijk er al naar uit om ze dan te kunnen branden …… pff helaas …

En dan breekt 3 oktober aan, het begin van o zoveel ellende.

• Ik heb hier een apart blog van gemaakt, die kan je hier lezen ..
• https://trudie.jouwweb.nl/even-geen-kankerverhaal-maar

Tja we moeten verder en ga dit ook doen, maar wat is dit moeilijk. Stukje buiten lopen moet achter een rollator, auto rijden zit er niet in, ik slik 19 pillen per dag waaronder ook sterke pijnstillers. Helpt het … nou niet echt tegen de pijn, gelukkig kan ik er wel een paar uur op slapen. Ik ben volledig afhankelijk van een ander. Lianne komt hier iedere dag eten maken, dan blijft ze ook gezellig eten natuurlijk. Een vriend van Lianne (al vanaf hun 3^e jaar) haalt vaak de boodschappen voor mij en ik .. ik kan alleen maar thuis zitten en alles laten gebeuren zo. Ik had toch echt het idee opereren en einde pijn en nu zit ik nog steeds met een voet die veel te dik is voor gewone schoenen en pijn dat hoogst waarschijnlijk zenuwpijn is.

Leroy is 19 januari jarig, 3 jaar alweer die kleine boef. Zoals gewoonlijk heeft Lianne alles weer prima voor elkaar en krijgt dit mannetje een heerlijke verjaardag. Dit is mijn eerste uitje sinds ik thuis ben, opgehaald en thuis gebracht, wat wil een mens nog meer, zou bijna een borrel nemen hoeft toch niet te rijden. Miloo en Aylinn neem ik weer mee naar huis en een week later komt Djino weer thuis. We zijn weer compleet.

De 21^e dus naar de vaatchirurg, die is wel tevreden gelukkig. De 28^e komt de kapper, als je haar maar goed zit 😊 We rommelen maar wat aan, als het mooi weer is stukje lopen en wat rommelen in de tuin om toch maar wat in beweging te zijn. Hiermee ook hopend dat mijn voet en been minder dik gaan worden, wil weer gewone schoenen aan.

Eind februari komen Daisy en Agnes een bakkie halen, even lekker bijkletsen.

De 25^e ga ik naar de podoloog op slippers, niet te praten over mijn nieuw gemaakte zolen want daar heb ik nog niet op gelopen namelijk. Wel heb ik even mijn verhaal vertelt, hij schrok er wel van maar kon er verder niets mee. Nieuwe afspraak gemaakt, hij en ik hopen dat dan wel de zolen in gebruik zijn.

En dan zijn we 3 maart, een half jaar verder dan dat ik de eerste keer naar de huisarts ging. Ik was inmiddels zo sterk dat ik mijn verhaal daar wel wilde gaan vertellen. Ik heb het eerste gedeelten van mijn vorige blog tot opname ziekenhuis op papier gezet, eindig met Het begin van 16 dagen zhuis, gevold door 14 dagen revalideren in Lindendael. Hoezo een peesontsteking? Zij en een arts in opleiding hoorde aandachtig mijn verhaal aan. Ik had de afspraak bij de eerste arts waar ik geweest was en die de verkeerde diagnose had gesteld, ze gaf volmondig toe dat er fout gehandeld was en ook door de artsen die ik daarna gesproken had. Echt een sorry was denk ik toch een stap teveel voor haar maar ze wilde wel mijn verhaal houden, er zaten verbeterpunten in voor haar praktijk zei ze en ze wilde dit meenemen in het artsenoverleg. Ik vond het prima, was mijn verhaal kwijt wat ik heel belangrijk vond. Wat zij ermee ging doen mag ze zelf weten. Ik heb nog wel even gezegd dat ik liever geen afspraak meer met haar of een komende en gaan van artsen in opleiding wil. Ik ga in vervolg naar haar collega en hoop daar een vertrouwensband mee te krijgen die er nu niet meer is.

De trombosedienst komt 1x in de week bloedprikken om de stollingswaarde in de gaten te houden. Is het goed dan hoor ik niets, is het niet goed dan krijg ik ’s middags een belletje en moet dan in de avond een pilletje meer of minder. De volgende dag komt met de post het blaadje met elke dag hoeveel pilletjes of ik moet voor de komende week. Zo ook dus op deze 3^e maart, belde ze na het bloedprikken op dat de waardes extreem laag waren. Blond als dat ik ben vraag ik of ik hier zelf iets aan kan doe, misschien met eten ofzo. Dat is het dus niet, er zijn 3 belangrijke factoren volgens haar en dat zijn: pijn, stress en verdriet. Laat ik die nu allemaal hebben, pijn spreekt voor zich, stress heb ik normaal niet maar begin me nu toch wel zorgen te maken of ik ooit van de pijn in mijn voet af kom. En verdriet omdat ik onze Nico zo mis, ik moet te pas en te onpas huilen, maakt niet uit waar of met wie ik ben. Zij raad mij aan om een afspraak bij de huisarts te maken en te gaan praten met een deskundige. Rouwverwerking alleen valt toch niet mee. Ik ga dus toch die afspraak bij de huisarts maken, die staat op 11 maart. Maar eerst ...

De pijn blijft maar aanhouden, ik ga 7 maart naar de pijnpoli in het zhuis en wordt doorgestuurd naar Volendam voor een behandeling met een Qutenza pleister. (warmte pleister)

11 maart dus naar de huisarts met mijn verhaal en ik mag naar een praktijkondersteuner, dit op 17 maart.

De 12^e is Bea jarig en Rinny en ik ga op visite bij haar. Met de taxi weliswaar want auto rijden zit er nog niet in. Wel heb ik de oxycodon aan de kant gegooid, ze toen niets tegen de pijn maar mag door gebruik daarvan niet rijden. Ik wacht een week zodat het goed uit mijn lichaam is en dan ga ik ….

Het gesprek met de praktijkondersteuner was heftig maar ook waardevol. Nico was zoveel meer dan een broer voor mij dus het verdriet mag er zijn en moet je ook toelaten. Die tranen die zo vaak over mijn wangen waggelen moet ik gewoon laten gaan.   Volgende afspraak gemaakt voor over 2 weken. Eigenlijk kijk ik hier wel naar uit, had een fijne klik met haar dus praat makkelijk.

De 21^e ga ik dus naar Volendam voor de behandeling met de warmtepleister. Fingers crossed dat het gaat helpen, gelukkig was deze behandeling niet echt pijnlijk voor mij. Over 6 weken contact met het zhuis of het echt gewerkt heeft. Zo ja prima dan mag ik over een maand of 4 weer een behandeling want dan is de pleister uitgewerkt, zo nee dan gaan ze kijken of er nog een andere behandeling voor mij op de plank ligt. Ik ben voorlopig nog wel niet van de pijn af zo te horen.

Inmiddels ga ik weer mee doen met een soort foto challenge, elke vrijdag  een opdracht van maak een foto door een lijstje tot maak een foto van zwerfvuil en heel veel daartussen. Elke vrijdag weer spannend wat de opdracht is, gemaakte foto’s plaats je op Facebook op de site waar je dan lid van bent. De challenge heet FotoFriday, hoe leuk ..

Toch ook maar weer een keer met Marja naar Intratuin, had het al paar keer afgezegd vanwege teveel pijn maar nu dan toch maar even doorbijten. Ik wilde planten halen die ik dan bij het rekje wat ik van Nico heb kon neerzetten. Zijn lievelingsbloemen, een Kamperfoelie en een Clematis, dat moet mooi gaan worden toch. De boeddha die ik jaren terug van hem heb gekregen als dank voor mijn hulp zit er ook bij. Nico’s plekje in mijn tuin. En nog wat planten en een nieuwe Pannenkoekenplant want mijn ouwe heeft mijn uitstapje van 4 weken niet overleefd. Krijg van Angelique een appje dat ik 1 april van 11.00 tot 14.00 uur vrij moet houden voor een verrassing en nee het is geen grap. Ben benieuwd en spannend hoor ..

Ben nu een week van de oxycodon af dus ik stap in de auto om een klein stukje te gaan rijden, ik bedenk me dat ik vorig jaar op 28 november voor het laatst gereden heb. Ging Nico naar Hoorn brengen, jeetje wat een pijn had ik toen ook weer, terugweg heb ik op mijn sok gedaan. Ging iets beter maar was wel meteen mijn laatste ritje. En nu dus mijn eerste ritje weer (28-03) en wat gaf dat een goed gevoel, niet meer afhankelijk zijn van een ander. Het zijn nog kleine stukjes maar dat zal met de tijd wel verder gaan. Ben zo blij nu..  

Het tweede gesprek met de praktijkondersteuner verloopt veel relaxter als de eerste, dat kleine stukje vrijheid wat het auto rijden geeft is zo fijn dat merk ik aan alles. Er zat een heel andere Trudie daar als bij de eerste afspraak. Niet dat al het verdriet meteen weg is maar ik kan het beter plaatsen, beter een plekje geven zoals ze dat altijd zo mooi zeggen.

Tja 1 april, Angelique komt mij ophalen en als extra verrassing zitten Wim en Monique ook in de auto. Ik weet nog steeds niet waar we naar toe gaan. De leuke lieve nichtjes zeggen mooi niets. Wim rijd en we gaan naar het Amsterdamse bos waar de bomen volop in bloei staan. Wat een pracht. Er worden heel veel foto’s gemaakt en met deze twee meiden zoveel lol gehad. Angelique had overal aan gedacht, zelf een rolstoel kwam uit de auto, ik kan nog niet zover los lopen dus dit was een prima oplossing. Heerlijk rondje bos gedaan en halverwege kwam de rijkelijk gevulde picknick mand aan de beurt, smullen maar. Wat een heerlijke verrassing was dit, dank jullie wel …

Vrijdag 4 maart heb ik een reünie van de lagere school, 6^e klas. Jeetje wat is dit leuk zeg. De meiden herkende ik de meeste wel maar de jongens niet, tja was toen nog maar 12 hé. De jongens van toen zijn nu allemaal mannen van rond de 65. Een avond is eigenlijk te kort om iedereen te spreken, maar ik heb toch wel met aardig wat afgekletst, de rest maar bij de volgende reünie in ….. 

En dan is het weer tijd om naar Amsterdam te gaan, naar het Vumc voor bloedprikken, scan en afspraak arts. Marja gaat zoals gewoonlijk mee, omdat de afspraak met de arts naar voren is gehaald van 14.30 naar 13.00 uur verloopt alles snel achter elkaar. Scan mocht weer zonder contrastvloeistof dus is zo gedaan. We hebben nog een half uurtje voor de arts dus ff tijd voor een bakkie cappuccino. Ze zijn een beetje aan het rommelen met de werkplekken van de casemanagers, dit betekende dat de mijne nog geen vaste kamer had. Ze kwam al even bij ons in de wachtkamer, we hebben elkaar al zo lang niet gezien dus kletsen we wat af. Heel toevallig kwam de longarts die mij 10 jaar terug weer op de been geholpen heb ook terug van zijn pauze en bleef even hangen bij ons. Hij wist nog precies wie ik was en dat ik toen met hem mee was gegaan op college. Ondertussen kwam nu ook mijn longarts van nu aanlopen, was even gezellig. We gaan naar zijn kamer en de casemanager mocht ook mee omdat ze nog geen plek had en dus ook geen patiënt.  De arts haalt de scan tevoorschijn op zijn scherm en zegt .. ik kan hier kort en bondig over zijn, dit ziet er weer heel goed uit. Bloed was helemaal goed dus de rest van de tijd ging het over het misgaan en vervolg van mijn ellende. Ook hier weer de bevestiging dat dit nooit had mogen gebeuren. We nemen afscheid en als het met de longen goed blijft gaan dan tot over een half jaar.

En dat geld ook voor hier, op moment van schrijven zeg ik de pleister werkt voor ruim geschat 60/40 en dan 60 dus niet. We gaan het horen als ik ze ga bellen. Dit dus in het volgende blok. Ik ga nu genieten van de goeie scan uitslag en het zonnetje als hij schijnt.

Liefs van mij  😘