Donderdag 3 oktober .. Ik twijfel, heb een zeer plekje op de wreef van mijn voet, moet ik hier mee naar de dokter?

Toch maar besloten om wel te gaan omdat ik een paar maanden terug in hetzelfde been een bloedpropje in mijn kuit had. Hier is toen niets mee gedaan, ook nog geen bloedverdunners en mijn cholesterol zat nog aan de goeie kant van de streep dus ook hier nog geen medicijnen voor. De pijn was niet helemaal weg maar was zo minimaal dat dat geen belemmering verder was.

Ook kwam nu dit zere plekje op mijn wreef weer uit het niets .. De dokter heeft de diagnose een ontstoken pees gegeven, en ik moest naar een podoloog omdat ik doorgezakte voorvoeten zou moeten hebben.  Op mijn vraag of het niet iets met dat eerdere bloedpropje te maken zou hebben (aderprobleem) werd dat stellig ontkent … absoluut niet, ik ben geen arts dus oke het zal wel ..

De podoloog zit in het zelfde gebouw, meteen een afspraak gemaakt en over 2 weken kon ik bij hem terecht. Mijn voet begon inmiddels al pijnlijker en dikker te worden. Volgens de podoloog kwam de ontsteking door mijn slippers waar ik nu al op moest lopen omdat mijn gewone schoenen al te krap zaten. Als ik een aantal weken op de zolen zou lopen was het probleem opgelost, moest ik wel mijn slippers in de vuilnisbak gooien pff.   

Mijn verjaardag 2 november kon ik gelukkig nog wel vieren, was toch een speciale dit jaar 65 jaartjes jong. De 14e nog lekker wezen lunchen met de kaartdames, en de 28e is Nico jarig dus die hebben we opgehaald en bij Lia en Co gevierd, beide gezellige verjaardagen.

De pijn begon toch aardig op te zetten net als mijn voet, toch maar weer een keer naar de huisarts, nu zat er een andere arts dan de eerste keer, ze keek en voelde wat en haar conclusie was neem maar zwaardere medicatie en heb geduld dan komt het wel goed.

Inmiddels waren mijn zolen klaar, ze waren te groot dus ik weer naar de podoloog. Jaja op slippers omdat ik inmiddels geen enkele schoen meer aan kon zo dik was mijn voet. De pijn nam ook al meer toe maar ik moest maar even doorbijten en toch op de zolen gaan lopen …. Maar jeetje hoe dan? Dit was onmogelijk dus de zolen belanden in de kast en ik blij dat ik mijn slippers nog niet weggegooid had.

Het ging al slechter met het pootje, de pijn was verschrikkelijk en mijn voet begon al meer op een varkenspootje te lijken. Toch nog maar een keer naar de huisarts, en ja hoor er zat weer een andere en ook deze was ervan overtuigt dat het geen vaatprobleem was dus ze stuurde mij naar de fysio, gelukkig kon ik er meteen terecht, inmiddels waren de spieren in mijn kuit zo verkrampt omdat ik al slechter ging lopen. Ze ging mijn been masseren, pijnlijk maar ook lekker. Tegen mijn ontstoken pees dacht ze dat het goed was om mijn voet en kuit in te tapen. Toen ik in bed lag voelde dit zo niet goed, mijn voet was ijs en ijskoud dus ik heb de tape er weer afgehaald en heb een emmer met heet water gepakt om mijn kouwe voet proberen op te warmen. Helaas lukte dit niet echt, en slapen werd al meer een ramp. Sliep nog maar een paar uurtjes per nacht, de rest van de nacht ging ik maar weer naar beneden om op de bank te liggen. Ook dit was niks dus weer naar boven, weer een emmer heet water maken… Niets maar dan ook niets kon de pijn meer verzachten. Het was inmiddels niet meer te houden zoveel pijn als dat ik had, mijn voet bleef ijskoud dus weer naar de huisarts, en ja hoor weer een andere. Ik heb huilend aan zijn tafel gezeten, doe mijn verhaal, denk dus dat er geen bloedtoevoer meer is naar mijn voet. Helaas heeft mijn voet nog de normale kleur, dat hij mega dik en koud is kijken we maar even overheen. Er was nog één optie ga maar naar een orthopeed. In Amsterdam kon ik na 2 dagen al terecht. Rinny ging mee dus een taxi geregeld en wij er op aan. We zijn aan de beurt en de goeie man snapte eigenlijk niet zo goed waarom ik bij hem kwam. Dit was duidelijk geen orthopedisch probleem, wel schrok hij hoeveel pijn of dat ik had aan mijn voet, je kon het niet meer aanraken zo erg was het inmiddels. De goeie man wilde gezien mijn medische achtergrond (longkanker) nog wel een mri scan laten maken om alles uit te sluiten, maar dat kon pas in januari, een maand later dus.  Onverrichte zaken gaan we dus weer naar huis.

We zijn inmiddels begin december en een ontstoken pees kunnen we inmiddels wel vergeten denk ik, het lijkt toch erg op mijn eerste conclusie een vaatprobleem. Inmiddels is het onderhand wel zo erg om gek van te worden. De pijn is ondraaglijk, de slapeloze nachten doen er ook geen goed aan. Ik ben inmiddels aan het eind van mijn latijn dus bel op zondagmiddag puur uit wanhoop Lianne op dat ik niet meer weet wat te doen om de dag door te komen. Lianne belt de huisartsenpost en krijgt als antwoord ..dit lijkt meer op een vaatprobleem kom maar sterkere pijnstillers halen. Huhh waarom niet kom maar naar het ziekenhuis kunnen we kijken hoe het ervoor staat. Ik slik inmiddels de zwaarste pijnstillers als snoepjes maar niets helpt.

Het is 10 december en mijn nichtje Monigue werkt op de vaatdiagnostiek in het zhuis. Ik bel haar en die lieverd komt langs. Ze schrikt van wat ze aantreft hier qua voet. Mega koud en ze voelt ook geen hartslag meer in mijn voet. Ik moet volgens Monique naar het ziekenhuis maar dat kan alleen met een verwijzing van de huisarts. Ik ga ze bellen en zet mijn telefoon op de luidspreker. Tot onze verbazing krijgen we te horen … je bent nu niet meer onder behandeling van ons maar bij de orthopeed dus die moest ik maar bellen.  Jeetje hoe gek wil je het hebben, Monique liet al merken dat ze daar niet mee eens was dus ik geef mijn telefoon aan haar en zeg regel jij het maar. We kunnen komen en deze arts was het wel met ons eens dat ik naar het ziekenhuis moest. De arts zou de seh bellen en wij gaan alvast richting Hoorn. Monique is de verdere dag bij mij gebleven, ..dank je wel lieverd ..Nu moet je op de seh voornamelijk wachten maar er worden ook verschillende onderzoeken gedaan. Op de scan en de hand voet index kwam er duidelijk uit dat mijn slagader aardig dicht zat, dat gaat dus een operatie worden. Op de vraag of ik meteen wilde blijven of toch nog naar huis wilde voor de nacht heb ik onder een flinke hoeveelheid morfine voor het laatste gekozen. Eenmaal thuis en de morfine deed minder zijn werk kwam ik er al snel achter dat dit geen goeie beslissing was. Na een vreselijke nacht Monique weer gebeld, ze was aan het werk maar heeft ervoor gezorgd dat er een bed voor mij klaar gemaakt gaat worden. Dave en Lianne brachten mij naar het ziekenhuis en daar stond inderdaad  een bed voor mij klaar. Het begin van 16 dagen ziekenhuis.

Gaat alles al niet normaal moet je op vrijdag de 13^e geopereerd worden, gelukkig ben ik niet bijgelovig dus geen probleem. Ik kreeg na de operatie, die goed gegaan was, een morfine pomp dat als ik pijn had kon ik wat extra morfine erbij pakken. En dat deed ik hoor, was zo stoned als een garnaal en praatte met dubbele tong. Heerlijk even niet zoveel pijn. Doordat ik zo stoned was is er heel veel langs mij heen gegaan. Wat ik weet is dat er een scan gemaakt is van mijn longen omdat ze bang waren dat ik een longembolie zou hebben, gelukkig was alles goed. Er zijn ook nog een hartfilmpje en echo gemaakt, ook goed gelukkig, alleen waren bepaalde waardes in mijn bloed niet goed dus kreeg ik een zak bloed toegediend. Verder de gewone dingen een beetje, extra zuurstof, extra eiwitten, een klysma want poepen in gezelschap is niet mijn ding. Oja in het ziekenhuis prikken bij mij waren ze niet zo goed in, logisch hoor want ik ben moeilijk prikbaar maar 8x prikken voor een infuus is niet prettig. Mijn armen zagen bond en blauw alsof ik zwaar mishandeld was. Prikken ging voortaan met een echo, probleem opgelost, En dan moet je weer gaan leren lopen, stapje voor stapje ging dat beter.

Donderdag de 19^e kwam ons Nico op bezoek, hij verblijft nu in de ggz maar hij gaat redelijk de goeie kant op. We hebben zitten kletsen, lachen en gezegd dat we beide snel zorgen weer de oude te worden om weer een mooie vakantie uit te kunnen zoeken. Met een kus nemen we afscheid van elkaar niet wetende dat ….. de 21^e word ik gebeld door een arts van de ggz dat Nico plotseling die ochtend is overleden. Vol ongeloof begin ik te gillen .. nee dit kan niet, dit mag niet. Ik gilde blijkbaar zo hard dat er meteen een aantal van de verpleging aan kwam rennen. En ik kon alleen maar zeggen ,, ze zeggen dat mijn broer dood is maar dat kan helemaal niet. Ik bel Marja en helaas kreeg ik van haar de bevestiging. Ze was wel heel boos want had duidelijk tegen degene van de ggz gezegd dat ze mij niet mochten bellen omdat ze mij dit slechte bericht persoonlijk wilde vertellen. Helaas werken ze bij de ggz dus blijkbaar langs elkaar heen. Mijn verblijf in het zhuis bestaat nu verder uit verdriet, telefoontjes en appjes wisselen met de dochter van Nico. Ik had met Nico een boekje ingevuld dat bij overlijden hoe hij het dan zou willen. Sharon en in moesten het dan gaan regelen, voor mij kon ik haar nu alleen bij staan vanuit het ziekenhuisbed. Ik heb een rolstoel geregeld en ben die maandag naar Nico gegaan, de lieverd lag in zijn eigen huisje opgebaard. Ik ga nu verder schrijven terwijl de tranen voor de zoveelste keer weer over mijn wangen biggelen.  Lianne had ook wel een speciale klik met ome Nico dus die wilde dinsdag met andere familieleden naar hem toe, ze vond het toch wel beetje eng dus ze hebben mij weer opgehaald uit het ziekenhuis zodat we samen heen konden. Donderdag ben ik weer heen gegaan en vrijdag zijn we als familie met zijn allen afscheid gaan nemen van Nico.  Nico was zoveel meer als een broer voor mij, wat zal ik hem gaan missen, al die belletjes, samen chinees eten waar hij dan zo van genoot, en de mooie vakanties met de Boldermanbus.

Paar dagen voor de kerst mocht ik  3 personen uitnodigen om het kerstdiner in de personeelszaal van het ziekenhuis te mogen nuttigen. Het was super lekker en Marja, Rinny en Atie genoten er ook zichtbaar van.

De Kerst vier ik verder (tussen haakjes) in het ziekenhuis, wel lekker eten dit keer. Helaas geen feestgevoel, ik mis Lianne en de kids verschrikkelijk, terwijl ze veel op bezoek komen, maar toch.

Vrijdag de 27^e brengt Marja mij naar Lindendael, we hoeven alleen de weg over te steken in een rolstoel. Hier moet ik de komende tijd revalideren en weer goed gaat lopen/ traplopen voordat ik naar huis mag. Het is toch ook wel beetje vreemd om hier te vertoeven, mijn ex verblijft hier permanent. We hebben meerdere keren aan één tafel zitten eten en kletsen konden we ook nog steeds.

Zaterdag de 28^e wordt ons Nico begraven bij de liefde van zijn leven, zijn Annetje die in 2000 na een kort ziekbed al is komen te overlijden. Het afscheid was prachtig, de hoeveelheid mensen die kwamen te condoleren was ongekend.  Wel een mooie afspiegeling hoe geliefd Nico was. Sharon en ik hebben gesproken, jeetje wat was dat moeilijk, maar trots op mijzelf dat ik het heb gedaan.

Na dit alles word ik weer naar Lindendael gebracht waar ik een mooie kamer heb en even heerlijk tot rust kom. Heel veel geslapen (inhalen), veel fysio en nog een keer ergotherapie, en beetje bij beetje krabbel ik weer omhoog. .  Meer dan dit doe ik hier eigenlijk niet, geniet wel van de visite die komt, soms even heerlijk dan naar het restaurant voor een lekker bakkie cappuccino. De pijn is nog steeds rijkelijk aanwezig maar met alle medicatie redelijk te verdragen. De jaarwisseling mag ik hier in mijn ééntje vieren. Normaal vallen mijn oogjes rond half 10 dicht, zo ook deze avond. Natuurlijk werd ik wakker van het vuurwerk dus toch maar even mijn bed uit om te kijken. Na een paar minuten hou ik het weer voor gezien en kruip mijn bed weer in. Hoop dat ik volgend jaar echt het nieuwe jaar in kan knallen. Na 2 weken revalideren wordt het weer tijd om naar huis te gaan. Wat kijk ik hier naar uit zeg, thuis zijn de nodige voorzorgsmaatregelen genomen, o.a een bed in de kamer waar ik dan ook de eerste tijd gebruik van ga maken. Wat eigenlijk heel bizar is dat ik voor dit alles echt niet beneden op de bank zou kunnen slapen, veel te licht en de hondjes die dan bij je willen liggen. En nu .. ik ga liggen en slaap ..

We zijn nu dus 2 weken verder, ben al op controle geweest bij de vaatchirurg en alles zag er goed uit. De pijn is waarschijnlijk zenuwpijn en krijg daar medicatie voor, kan lang duren als het al helemaal weggaat, Als er geen rare dingen gebeuren, wat wel kan want ze hebben niet de hele ader goed open kunnen maken, onderkant been zit dus nog een vernauwing. Heb nu natuurlijk wel een bloedverdunner en een cholesterol pil dus het kan mee vallen ook, en anders zal ik nog een keer geopereerd moeten gaan worden. Het thuis zijn bevalt goed, emotioneel weerzien van de hondjes en het poesje. Nu verder gaan met omhoog klimmen, helaas is mijn voet nog steeds pittig dik, te dik voor normale schoenen maar gelukkig had ik nog een stel crocs in de kast liggen daar loop ik nu dus op.

Ik ga natuurlijk nog wel een gesprek aan met de huisarts en podoloog want dit had nooit zo mogen gebeuren. Nog even sterker worden dan ga ik mijn zegje daar doen. 

Een heel verhaal van 4 weken ellende uit mijn leven. Het jaar begon geweldig, super uitslag van de scan van mijn longen, maar eindigt in een nachtmerrie.